Ο Διονύσης πάει σχολείο.

Ο καιρός δρόσισε...

Φορέσαμε τα πρώτα φουτεράκια.....

Βρίσκω στη βεράντα τα πρώτα κίτρινα φύλλα.....

Ανοίγουν τα σχολεία.....

Αλήθεια...Θυμόσαστε τη μυρωδιά της σχολικής τσάντας,της πλαστικής κασετίνας,των βιβλίων,των μπλε τετραδίων...

Τη ποδιά; Δε θα σας πω αν τη πρόλαβα και για πόσο! χαχαχα! Θα προδώσω την ηλικία μου! ;)

Χθές έβλεπα παιδάκια να διαλέγουν τσάντες σχολικές και μελαγχόλησα. Μου φάνηκε σα χθες που κατέβαινα με τη μαμά μου στη πλατεία Κυψέλης και διαλέγαμε όλα τα σχολικά είδη. Γεμάτη λαχτάρα και ανυπομονησία θυμάμαι, περίμενα πως και πως να ξεκινήσουμε σχολείο!

Τώρα που το σκέφτομαι το σχολείο δε μου λείπει! Όχι έτσι όπως το έχουνε κάνει..Άλλο κεφάλαιο αυτό.

Εκεί λοιπόν που αναπολούσα τα παιδικά μου χρόνια ξαφνικά κοιτάζω τον Διονύση (Έχουμε και όνομα τώρα πια!Σας το είπα;) και τρώω μια σφαλιάρα! Έφυγα σφαίρα με το Ντελόριαν και ταξίδεψα μόνο  5 χρονάκια μετά! Εγώ λοιπόν με τον Διονύση, να τον κρατάω από το χέρι και να πηγαίνουμε για την πρώτη μέρα του στο σχολείο! Κλάμα εγώ φυσικά... Ο Διονύσης τρελά ξεσηκωμένος! Mε κοιτάζει απορημένος και μου λέει:

"Μαμά γιατί κλαις;".

"Γιατί είμαι μια περήφανη Μανούλα αγάπη μου!".

Επανήλθα γρήγορα στο σήμερα.Τον κοίταξα.Έχουμε χρόνο ακόμη, σκέφτηκα.Πρέπει να ζήσω το σήμερα. Να τον χορτάσω. Να παίξουμε ,να χορέψουμε.Περνάει ο καιρός.

Μη το ψάχνετε. Μελαγχολώ πολύ το Φθινόπωρο. Είναι που έχει και γενέθλια σε λίγες μέρες το αστεράκι μας! Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Ο καλύτερος χρόνος της ζωή μας!

Πολλά φιλιά

Μαρία- Διονύσης