Μια Εργαζόμενη Μητέρα,Μια Καλή Νοικοκυρά.

Αυτές τις μέρες η συζήτηση στο φόρουμ έχει ανάψει.


Οι Μανούλες του Οκτώβρη ετοιμάζονται σιγά σιγά να επιστρέψουνε στην εργασία τους.


Με τι καρδιά όμως να αφήσεις το μωράκι σου και να πας στη δουλειά?


Με τον άντρα μου αποφασίσαμε (μετά από πολύ συζήτηση)να καθίσω σπίτι μας με το μωρό.Σκεφτήκαμε ότι από οικονομικής πλευράς  θα μας βόλευε περισσότερο μιας και στην ουσία αν επέστρεφα στη δουλειά μου θα δούλευα για να πληρώνω την κυρία που θα κρατούσε το μωρό.Η γονείς μου μακρυά,η πεθερά μου εργάζεται ακόμη οπότε......


Με την ιδέα όμως και μόνο αγχώνομαι.Ότι δηλαδή κάποια στιγμή θα έπρεπε να αφήσω το μωρό.Από 'κει που είμαστε όλη μέρα μαζί ξαφνικά να βρεθεί με ξένο κόσμο σε παιδικό σταθμό ή με μια κυρία στο σπίτι.


Αυτά νιώθουνε και οι φίλες μου στο φόρουμ.Έχουνε αγωνία,ψάχνουνε το καλύτερο για τα μωράκια τους,μετράνε τα οικονομικά τους,τα ξαναμετράνε...........


Θέλουνε τα μωράκια τους να έχουνε το καλύτερο!


Η Χαρά είναι φίλη από το φόρουμ!Θα μου πείτε φίλη;Ναι φίλη.Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο!Οι φιλίες στα μαμάδο-φόρα .Το επόμενο θέμα θα είναι αυτό.


Η Χαρά λοιπόν.Η Χαρά αρχές Αυγούστου θα επιστρέψει στην εργασία της.


Τι μας λέει γι' αυτή την αλλαγή;Τι νιώθει;

Οταν αποφασισαμε με τον αντρουλη μου να κανουμε παιδακι ξεραμε οτι βοηθεια δεν θα εχουμε απο κανεναν.Οτι μπορουσαμε θα καναμε μονοι μας,εργαζομαστε και οι δυο,το προβλημα μου ηταν οτι σε δυο μηνες απο την γεννηση του μωρου θα επρεπε να παω για δουλεια και δεν ηθελα απο τοσο νωρις να αφησω το μωρακι μου.Οταν ομως ψηφιστικε ο νομος για την εξαμηνη αρχισα να το βλεπω αλλιως.Θα ειναι λιγο ποιο μεγαλο,πιστευα οτι θα ειναι καλυτερα.


Ξεκινησαμε της διαδικασιες να κανουμε το μωρακι μας μεχρι στιγμης ολα καλα εμεινα εγκυος αμεσως οπως και το επιθυμουσα.... Άρχισα να ονειρευομαι για το μωρακι μου οπως καθε γυναικα που εχει ενα σπορακι στην κοιλιτσα της.Καθε μερα που περνουσε το ηθελα και περισσοτερο δεν ηξερα πως ειναι, τι κανει, αν ειναι καλα.Λαχταρουσα καθε μηνα να παω στο γιατρο να το δω στον υπερυχο οταν το εβλεπα ακουγα την καρδουλα του χτυπουσε δυνατα και η δικη μου περισσοτερο.Ημουν τοσο ευτυχισμενη πρωτη φορα στη ζωη μου ενιωθα την απολυτη ευτυχια ειχα ενα μωρακι στην κοιλια μου εγωωωω.Ενα μωρακι δικο μου, μονο δικο μου.


 Με τον καιρο που περνουσε λαχταρουσα και περισσοτερο να το δω.Εμαθα το φυλο ηταν αγορακι εγω ηθελα κοριτσακι για να του δωσω το ονομα της μαμας μου που εχει φυγει, αλλα οταν μου ειπε ο γιατρος ΑΓΟΡΑΚΙ το σκεφτηκα για λιγο και δεν με ενοιαζε γιατι ηταν το δικο μου μωρο. Με τον καιρο εκανα ονειρα για το δωματιο του τα ρουχαλακια του πως θα ειναι...... 


Περιμενα τον μπεμπακο μου με αγωνια ,αλλα παντα μεσα στο μυαλο μου είχα την  ωρα που θα παω για δουλεια. Δεν ειχε ερθει ο μπεμπακος μου ακομη και εγω σκεφτομουν πως θα τον αφησω, αλλα η χαρα μου ηταν τοσο μεγαλη που ελεγα θα δουμε ,θα δουμε. 


Άρχισα να τον αισθανομαι να κουνιεται μαζι του κοιμομουν μαζι του ξυπνουσα ολους αυτους τους μηνες ο καιρος περνουσε και ο μπεμπακος κοντευε να ερθει. Φτιαξαμε το δωματιο του, τα ρουχαλακια του ,τα πρωτα του πραγματακια, τοση χαρα, τοση ευτυχια δεν μπορουσα να την φανταστω οσπου εφτασε η ωρα της γεννας!
 Ηθελα να γεννησω φυσιολογικα,ο γιατρος μου βεβαια ηταν υπερ της καισαρικης, εγω ομως το παλεψα μεχρι και τελευταια στιγμη. Δεν τα καταφερα τελικά, γεννησα με καισαρικη.Δεν με ενοιαζε! Ηθελα να ειμαι δυνατη, ετσι επρεπε! Για να ερθει ο μπεμπακος μου εγω δεν επρεπε να πονεσω .Έπρεπε να ειμαι καλα.Να με δει για πρωτη φορα!


Ήρθε η ωρα της ανταμωσης!Γεννηθηκε ο μπεμπακος μου!Ηρθε αυτο το μωρακι που λαχταρουσα!Ήρθε μου τον εδωσε η μαια στην αγκαλια μου αυτο ηταν το μωρακι μου!Τοσο ομορφο.... Το πηρα στην αγκαλια μου και ηθελε να φαει απο το στηθος μου!Αυτο το μωρακι ηταν δικο μου !Η καρδια μου χτυπουσε δυνατα εκλαιγα και γελαγα δεν ηξερα τη νιωθω ηθελα να λυποθημησω να σηκωθω να τον παρω ακγαλια ήμουν τοσο ευτυχισμενη!!!!!!!! 




Έπρεπε να τον πάρουνε απο κοντά μου για εξετάσεις και να τον δούνε και οι συγγενείς! Τοσους μηνες μαζι! Ένιωσα ασχημα που μου τον πηρανε!Μετα απο δυο ωρες μου τον εφεραν στο δωματιο οσο ημασταν μαζι ολα τελεια, ειχα το μωρακι μου, την συνεχεια μας, ειχαμε με τον αντρουλη μου κατι δικο μας, μονο δικος μας και ηταν τοσο ομορφο που δεν χορταίναμε να τον κοιταμε και παλι η στιγμη του αποχωρισμου για λιγες ωρες το βράδυ.


Μεχρι που τον πηραμε στο σπιτι θα ειμαστε συνεχεια μαζι απο το πρωι μεχρι το βραδυ περασαμε τους τρεις πρωτους μηνες δυσκολα ηθελα αποκλειστικο θηλασμο αλλα δεν ειχα γαλα προσπαθουσα να τον θηλασω οσο πιο πολυ μπορουσα ηρθε ο παιδιατρος και ειπε ξενο γαλα τοτε αρχισαν τα δυσκολα προβλημα στο στομαχακι πολλες γουλιες μας εδωσε υποαλλεργικο!Τεσπα δυσκολα δυσκολα αλλα εγω οσο περνουσε ο καιρος ολο και τον αγαπουσα περισσοτερο!Τον ενιωθα τοσο κοντα μου που ειχα αρχισει να παθαινω καταθλιψη οτι δεν τον φροντιζω σωστα οτι δεν μου αρκει οτι κανω γιαυτον ηθελα ολο και πιο πολλα μεχρι που εφτασα σε σημειο να ειμαι υπερβολικη.


Και ετσι περναει ο καιρος και εγω δενομαι περισσοτερο μαζι του οσο σκεφτομαι οτι θα ερθει η ωρα που θα παει στον παιδικο σταθμο τρελαίνομαι.Ψαχνω να βρω διαφορες δικαιολογιες στον εαυτο μου για να μην τον αφησω.Έχω κολλήσει πανω του και αυτος το ιδιο εχουμε γινει ενα! Παλι σκεφτομαι οτι στον παιδικο θα κλαιει δεν θελω να τον αφησω τωρα με εχει συνηθίσει και αυτος.Δεν θελει να φυγω. Τοσες πολλες ωρες μακρια ο ενας απο τον αλλο !


8μιση μηνες δεν εχουμε χωρισει παρα μονο για λιγο για δουλειες που έπρεπε να κάνω.Πως θα τον αφησω 10 ωρες μακρια μου ποσο ανασφαλεια νιωθω τωρα πια......!
Μακαρι να γινοταν κατι να μην τον αφηνα απο τοσο νωρις ειναι μικρουλακι δεν θα μπορει να μου πει τι εγινε και ποσο εκλαψε στον παιδικο σταθμο, ξερω τα παιδακια οταν τα αφηνεις νιωθουν την αποριψη της μαμας, ειναι πολυ μικρο για να του εξηγησω οτι πρεπει να παω για δουλεια, σε τρεις βδομαδες θα τον αφησω θα μεινει για λιγο 
καιρο με τον μπαμπα του και απο 1 σεπτεμβρη παιδικο. Δεν ξερω αν θα τα καταφερω χωρις αυτον...........

Χαρά

Όταν της είπα να γράψει πως αισθάνεται, η Χαρά έγραψε όλη την ιστορία! Από την στιγμή που αποφάσισαν με τον σύζυγό της να κάνουνε οικογένεια μέχρι σήμερα!Είναι προφανές οτι ήθελε να δώσει έμφαση στο ότι είναι αχώριστοι με το μωράκι της!Είναι ένα με τον μπέμπη της από τη στιγμή της σύλληψης ......


Σ' αυτή τη θέση βρίσκονται οι πιο πολλές μαμάδες.


Οι ρόλοι έχουνε αλλάξει.Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε έχει αναγκάσει τις μαμάδες να  λείπουνε ώρες απο το σπίτι.Προσφέρουνε και αυτές όσο μπορούνε στην οικογένεια.


Εντάξει το καταλαβαίνω υπάρχουνε και μαμάδες που θέλουνε να επιστρέψουνε στην εργασία τους γιατί τους λείπει, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι έχουνε βρεθεί μπροστά στο δίλλημα.....


Όπως και να 'χει η Μαμά είναι Μαμά και αυτό που νιώθει, η ψυχούλα της το ξέρει....


Φιλιά Πολλά


Μαρία-Μπέμπης